گاهی اوقات که دچار مشکل افسردگی خفیف می شویم، زیاد به گذشته و خاطرات آن نظر می افکنیم. حسی نوستالژیک تمامی وجودمان را فرا می گیرد. حسی عجیب که دلالت بر جدایی ما از تمامی لحظات گذشته مان می کند. عجیب گمان می کنیم که از گذشته ی خود جدا هستیم… حس جدایی میان ما و تک تک لحظات گذشته ی مان، میان ما و تک تک آدمیان زندگی مان و حتی میان ما و خودمان، ما را اذیت می کند.
در این برهه ها عمدتا از خواب خوبی نیز برخوردار نیستیم. مداوما از خواب می پریم و همین از خواب پریدن های مداوم سبب می شوند که رویاهایمان به یادمان بمانند. اگرچه کمتر از همیشه می خوابیم، اما گمان می کنیم که بیشتر از همیشه خواب می بینیم. خلاصه همه چیز تلخ، سیاه، ترسناک، پوچ و دلهره آور بنظر می رسد. همه ی این ها یعنی جدایی ما از ما! جدایی ما از تمامی تفکراتی که نویدبخش آرامش هستند.
در این اوقاتِ جدایی، بسیار دلتنگ گذشته ایم. حتی برای زنده کردن آن ها کارهایی می کنیم اما غافل از این هستیم که گذشته برای گذشته خوب بود. می بایست حال را دریابیم. حالی که پس از بهبودی در آینده باز دلتنگ مصائبش خواهیم بود!
{جدایی با دلتنگی و دلتنگی با ترس همراه است.}
