دارایی ما چیست؟ جسممان؟ پولمان؟ خانواده مان؟ اعتبارمان؟ و یا چه؟! سال ها قبل که جوان تر از حال بودم، همواره می گفتم که زندگی در قصر مادامیکه حال روانی خوبی نداشته باشی، از هرگونه لذتی به دور است اما در عوض زندگی در کلبه خرابه ای با حال روانی مساعد با لذت های خود همراه است. البته به شرطها و شروطها…
بشرط آنکه آدم شروری در نزدیکی قرار نداشته باشد. نمی خواهم که رواقی گری را تبلیغ کنم، فقط می خواهم به این نکته اشاره کنم که بزرگترین دارایی ما حال روانی ما و یا بهتر است بگویم که سلامت روانی ماست. سلامت روانی ما متاثر از پارامترهای متعددی است.
فاکتورهایی همچون انبان ژنتیکی ما، تجربیات دوران کودکی و در کل زندگی ما، خصوصیات تنکردشناختی ما و یا تروماهای وارده در خلال زمان، شرایط موقعیتی – محیطی ما و همچنین الگوهای شناختی و یا بهتر است بگویم ساخت آگاهی ما.
مهمترین المان در داشتن سلامت روان قطعا ساخت آگاهی ماست. یعنی شاقول ارزیابی های ما در مواجهه با چیزها که صدالبته بزرگترین دارایی ماست.
{دارایی واقعی ما، سلامت روانی ماست که از همه بیشتر تحت تاثیر ساخت آگاهی ماست…}
