(آموزشکده)
مدرسه یعنی محل درس. با این معنا، این واژه را تقریبا برای کل زندگی می توان به کار برد. اما در ادبیات معاصرِ زبان پارسی، مدرسه یعنی محل درس رسمی؛ یعنی آن مکانی که کودکان، 12 سال از عمر خود را آنجا سپری خواهند کرد. اولین روز مدرسه ی خویش را به یاد می آورم. صبح اول مهر سال 70 تقویم ایرانی – ….. . آن روز تنها روز تمامی 12 سال پس از خود بود که کسی از اعضای خانواده ی من یعنی مادرم مرا همراهی می کرد.
غم کشنده ای همواره از مرور این دست از روزها بر من مستولی می گردد. غمی که هنوز علت آن را به درستی کشف نکرده ام. شاید اصلا این غم، همان غم وجودی آدمی است که فلسفه ی من حول آن شکل گرفته است، غمی ترسناک! بلی! فلسفه ی من…
……….
فلسفه ی من هم یک مدرسه است. یک School! یک مکتب! فلسفه ی من، فلسفه ی غم هستی و راه نجات از چنین غمکده ای است. فلسفه ی من مدرسه ای است که در آن تمام اعضای خانواده ی بزرگتر من یعنی بشریت تا پایان عمر با من همراهند تا از غم روزهای خود بکاهیم!
