ترس غریزی آدمی از مرگ خود را چونان میل موهومی به جاودانگی برای وی بازآفرینی می کند، اما آدمیانِ درگذشته حقیقتا دیگر نیستند. مُردگان به جایی رفته اند که از آن جا آمده اند. مردگان همانطور که (فی المثل) در زمان دایناسورها نبوده اند، در این زمان هم دیگر نیستند. مردگان همان جایی هستند که در زمان دایناسورها بوده اند و این بی شک نگرشی علمی است…
نگرشِ فلسفی آن نیز تفاوت چندانی ندارد. ما دیگر خود را از منظر خود به یاد نخواهیم آورد. قاعدتا هستی ما را به یاد خواهد داشت. ما خود را به یاد می آوریم. بل این بار از نگرگاه هستی! یک یادآوری فارغ از جهت گیری های شخصی. هیچ انسانی نیز لحظه ی مرگ خود را به یاد نخواهد داشت. ما هرگز نمی میریم و ما هرگز متولد نشده ایم و این از آن جهت است که این لحظات را هرگز تجربه ننموده ایم. یک انسانِ بی تولد، یک انسان بی مرگ است.
شاید راز جاودانگی همانا روبرو نشدن ما با مرگ است. مردگان، زندگان حقیقی اند چون دیگر نزدیک شدن به مرگ را تجربه نخواهند کرد و زندگان نیز مردگان حقیقی اند، زیرا تجربه ی نزدیک شدن به مرگ را پیش رو دارند. مرگ، از بین رفتن آگاهی آدمی نسبت به خویشتن است. در این شکل از جاودانگی کسیکه برای خود موجود نباشد، همچنان برای دیگران موجود خواهد بود…
……….
