(دگربودگی)
برخی ها می گویند که معلولیت ناتوانی نیست بلکه تفاوت است و صد البته که این جمله کاملا صحیح است. تا امروز دو گونه تعریف را می توان در رابطه با هر چیزی به کار بست. یک تعریفِ a priori (از پیشی) که در آن ما از سر جهل خویش ماهیتی را برای چیزها می تراشیم و سپس انتظار داریم که چیزها از این تعریف پیروی کنند و در غیر اینصورت آن ها را منحرف می خوانیم و تعریف شق دوم، تعریفِ a postriori (از پَسی) که می بینیم چیزها در واقع چه هستند و سپس تعریفمان از آن ها را جوری صورت بندی می کنیم که شامل همه ی پراکندگی ها (مصادیق آن پدیده) نیز باشد.
این نوع نگاه، نگاه اگزیستانسیالیستی است و شق اول نگاهی ایده آلیستی. شق سوم که نوعی تعریف دی دادی است، مبتنی بر همزمانی موجودیت و ماهیت چیزهاست. با این قسم تعریف هر چیزی که موجود است ماهیتی دارد و هر چیزی که ماهیتی دارد، جبرا موجود است.
نابینایی در صورت وقوع ماهیتی دارد و با استناد به ماهیتش چیزی جز یک تفاوت نخواهد بود و نه یک نقص و یا انحراف از یک ماهیت از پیش تعیین شده! از دید یک فرد بینا یک فرد نابینا همانقدر متفاوت است که از دید یک فرد نابینا یک فرد بینا. اگر ایده آل، نابینایی باشد، فرد بینا بنوعی ناقص است.
