(I’m Me)
“مَن” در زبان فارسی هم ضمیر فاعلی اول شخص مفرد است و هم ضمیر مفعولی آن. من خارج از این بیان دستوری، محل جمع شدن تمامی وجود آدمی است. تمام دارایی های وی! تمامی انباشت های روانشناختی فرد! هستی فرد! و “من” از این جهت است که اهمیت دارد.
منیت اگرچه واژه ی غلطی است (از نظر ساخت) اما می تواند کمک کند که ما واژه ی من را نه همچون یک ضمیر بی معنی، بل همچون یک اسم با مسمی مورد بررسی قرار دهیم. چرا منیت آدمیان اهمیت دارد؟ از آنجاییکه تنها چیزی است که آن ها هستند. بعبارت دیگر بهتر است بگویم که تنها چیزی است که همه ی چیزهای دیگر آن ها را به بهترین شکل ممکن و به بیشترین درجه ی قابل تصور نمایندگی می کند. این است منیت!
جالب است بگویم که راه عشق ورزیدن به غیر نیز در ابتدا از همین من می گذرد! این است من! روزی کسی از من خواست که خود را تعریف کنم: جملات بسیاری از پس ذهن من گذشت اما هیچ کدام ترجمان من نبودند. از این رو مَن، مَنِ خود را اینگونه تعریف می کنم: من منم! هستم آنکه هستم…
