یکی از شاخه های فلسفه، شاخه ی فلسفه ی علم است. در این شاخه عمده ی متفکرین بر طبل نوعی شک گرایی معرفتی می کوبند و این مسئله نزد مخاطب عام چونان قسمی از بدبینی حرفه ای تلقی می شود. از این رو عمده ی افرادی که به ظن خود دارای جهان بینی های علمی هستند، گمان می کنند که توامان می بایست بشکلی بدبینانه با جهان و پدیده های درون آن مواجه شد.
من با این پندارهای ناقص مخالف بوده و کلا علم و حرکت علمی را مبری از هر گونه بدبینی ارزیابی می کنم. برعکس حتی مطمئنا می توانم خاطرنشان کنم که حرکت علمی از اساس با نوعی خوش بینی ذاتی سر و کار دارد و این از آن جهت است که اگر دانشمند علم بدبین به پیدا کردن نتیجه ی یک آزمایش باشد، هرگز تن به آن آزمایش نخواهد داد.
اصلا در اثر همین خوش بینی علمی است که ما درِ پژوهشگاه، آزمایشگاه، مرکز تحقیقات و غیره را می گشائیم زیرا خوش بینی ما در جهت حل مسائل ایجاب می کند که فکر کنیم قادریم که آن ها را حل و فصل نمائیم و نه برعکس آن!
اگر ما گمان می کردیم که نمی توانیم مسائل را حل کنیم، آن وقت تاسیس پژوهشگاهی عریض و طویل همچون CERN چه معنایی می توانست که داشته باشد؟! Skepticism (شک گرایی) موجود در علم به معنای بدبینی علمی نیست. این شک گرایی باریک بینانه و مثبت از آن جهت است که علم را از لوث شبه-علم برهاند.
من در پایان با اطمینان راسخ بیان می دارم که علم و هر آنچه که مرتبط با آن قلمداد می شود در کُنه خود با نوعی خوش بینی سازنده، مثبت نگری متعادل و تلاشگری وافر توامان است و هر چیزی مغایر با این روح می بایست که کلا نامرتبط با علم ارزیابی شود.
