تیغ (101-002)

همواره به این اصل باور داشته ام که در پس هر افراطی، تفریطی است و بالعکس. این قضیه علی الخصوص خود را در روندهای کمالخواهانه ی آدمی نشان داده و همچون تیغی دو لبه، هستی آدمی را به وحشیانه ترین شکل ممکن با دستان خودِ آدمی می بُرد. تیغ دو لبه هم له ما می برد و هم علیه ما که البته در این مورد خاص لبه ی علیه پرکارتر بوده و جراحات جبران ناپذیر بیشتری به پیکر وجود آدمی وارد می آورد.

وقتی سالک راه کمال می نشیند و بشکل کمالگرایانه ای معین می کند که در راه سلوک معنوی خود چه کرده و چه ها نکند، در مدت زمان کوتاهی احتمالا قادر خواهد بود که به عهدهای خود پایبند مانده و این لحظات همان لحظاتی هستند که تیغ مزبور برای ما و بنفع ما می بُرد. در این زمان های افراط در کمالخواهی است که اگر پروسه با شکست مواجه شود، نوبت تفریط آغاز گشته و سالک قصه ی ما به بدترین وجه ممکن، کمال هراس شده و ناامیدانه تمامی دستاوردهای برهه ی کمالخواهی خود را به باد فنا خواهد داد.

در همین زمان هاست که این تیغ، آن روی دیگر خود را به رخ ما کشیده و کالبد معنوی ما را چاک چاک می نماید تا زمانیکه دوباره به خود آییم و پس از تفریط در کمالخواهی، یک دوره ی افراطی تر کمال پرستی را شروع کنیم، دوره ای که می دانیم اندک زمانی بیشتر طول نکشیده و با دوره ی کمال هراسی شدیدتری به پایان خود خواهد رسید.

بله! این قصه ی هرگونه کمالخواهی افراطی است که در طولانی مدت نه تنها آدمی را به کمال نزدیک نمی کند بلکه وی و هستی اش را نیز به زوال خواهد کشید.

{کمالخواهی افراطی = 1 قدم به سمت کمال + 2 قدم به سمت زوال ← عقبگرد معنوی}