یک سری انسان های محبت ندیده، اگرچه شاید خود از ابراز محبت عاجز نباشند، اما پیش می آید که از پذیرش آن عاجز گردند. ایشان بخاطر شرایط سخت زندگی گذشته شان به حالی می افتند که نسبت به مقوله ی محبت حب و بغض شدیدی پیدا می کنند.
اگر کسی طالب محبت بوده و از آن حیث که انسان است خود را مستحق آن دیده باشد ولی از بدِ روزگار، مدت های مدیدی از آن بی نصیب بماند؛ خیلی پیش می آید که دچار این سرنوشت تلخ گردد. هیچ چیزی بدتر از این نیست که قادر نباشیم تا محبت انسان های دیگر را پذیرا شویم.
این دست افراد معمولا در برهه ای به چنین حالاتی دچار می شوند که کامیابی هایی را در زندگی خود تجربه کنند. آنگاه بشکل افراطی به این سمت تمایل پیدا می کنند که بخواهند فقط محبت کرده و محبتی از کسی دریافت ندارند زیرا محبت دیدن برایشان تخطی از مسیری است که به موفقیت منتهی شده است و یا اینکه محبت دیدن برایشان یعنی در عین حال مسئول شدن در قبال محبت کنندگان و هر دو این حالات چیزی است که ایشان را از گذشته شان بیگانه می کند.
هرگونه تلاش در راستای مهربانی کردن به ایشان، شرایطی را رقم می زند که آنان از ما دورتر شوند. گاهی اوقات حتی آنان از ما دور می شوند زیرا که نمی خواهند مورد محبت قرار گیرند. برخی از عادت های این دست افراد شبیه به یکدیگر است. عمده ی ایشان از قبول هدایای دوستانه سر باز زده و هیچ چیزی برایشان تلخ تر از این نیست که کسی بخواهد لطفشان را جبران کند.
این مسئله نوعی معلولیت احساسی است و قاعدتا با اصلاح سبک زندگی، قابل حل شدن است. اما قسمت تلخ ماجرا اینکه این افراد دوستان خویش را در یک بازی باخت – باخت وارد می کنند زیرا که هم محبت کردن و هم محبت نکردن به ایشان بزودی منتهی به گسست رابطه خواهد شد، اولی از سر عقده شان و دیگری بخاطر طبیعتشان…
با درود
بسیار نیک گفته اید، من نیز تجربه ای با این دسته افراد داشته ام، انسان های بیگانه با محبت. اینان معمولا انسان هایی هستند که حتی با کسانی که به ایشان محبت می ورزند بعد از مدتی بیگانه می شوند و در برخی مواقع نیز باعث رنجش مخاطبین خود می گردند.