خیلی از صفت های بدی را که افراد پیدا می کنند، از آن جهت در خود نهادینه می سازند که زندگی شان فاقد هرگونه هیجانی است. ساده ترین خصلت های بد یعنی خصلت هایی همچون بدگویی و دو به هم زنی همه از این جهت در افراد به وجود آمده و پا می گیرند که فرد مزبور تلاش می کند با این قبیل حرکات، زندگی خویش را هیجان انگیزتر از سابق سازد.
اگر کسی در زندگی اش هیچگونه فعالیت سازنده و مهیجی را بشکل هر روزه به انجام نرساند، آنگاه تمایل پیدا می کند که با این قبیل رفتارها به زندگی خود قدری عنصر هیجان را بیافزاید. وقتی چنین فردی پشت سر دیگران بدگویی کرده و به زعم خود دو به هم زنی می کند، در حال پالایش شدن از یک سری احساسات ناخوشایند مرتبط با عدم پاسخ دهی مناسب به برخی نیازهای فطری خود بویژه نیاز هیجان طلبی است.
یک هیجان خواهی ناسازگار سبب ساز می گردد که فردی با به جان هم انداختن اطرافیانش، لحظاتی احساس “بودن” کرده و بدین ترتیب گمان کند که زندگی مهیجی را از سر می گذراند.
در پایان اینکه برخی نادانان این خصلت ها را بیشتر به بانوان نسبت داده و این قسم هیجان خواهی ها را مختص زنان می دانند اما اگر بپذیریم که بعلت سنت حاکم بر اجتماع، بانوان محکوم به بودن دایمی در فضای کسالت آور و عاری از هیجان خانه بوده اند، آنگاه سخت نیست که بخواهیم این دست مسایل را به شرایط زندگی افراد ارتباط دهیم و نه به جنسیت آنان…
حقیقتا اگر یک زندگی هدفمند را دنبال کنیم،این قسم هیجانات سخریه ای بیش برایمان نخواهد بود.
من نیز تبعیض جنسیتی در این مقوله را محکوم میکنم.به سادگی خاله بازیهای کودکانه که در آن هردو جنس با هم دخیل اند…