جالب است، اما یکی از روش های دور کردن افراد از خود، اِبراز عشق و علاقه ی وافر به آنهاست. هنگامیکه کسی را آماج محبت های خود قرار می دهیم، شرایط را بنحوی رقم می زنیم که ایشان را از خود دور کنیم. البته این روش معمولا در رابطه با کسانی جواب می دهد که از وجدان نسبتا بیداری برخوردار باشند، چه آنهایی که بعلت ضعف شخصیتی فهم درستی از مسایل ندارند، با این دست ترفندها از ما دور نخواهند شد.
انسان ها ذاتا به دنبال فرار کردن از مسئولیت هستند زیرا آنچه که مسئولیت آفرین باشد، دست و پای ایشان را بسته و شانس تحرک و موفقیت را از ایشان سلب خواهد کرد. ابراز محبت افراطی به انسان ها، این ترس را در آن ها زنده می کند که نکند این رابطه قرار است که جدی گشته و آن ها به همین میزان قرار باشد که برای آن وقت و انرژی صرف کنند.
از آنجاییکه صرف انرژی و وقت برای هر کسی راحت نیست، پس آن ها ترجیح می دهند که هر چه سریعتر خود را از این رابطه بیرون بکشند و دقیقا به تناسب میزانی که به این رابطه باور نداشته اند، سریعتر خود را از ما دور خواهند ساخت. نزدیکی و دوری دقیقا همانند نقطه ی آغازین و پایانی محیط یک دایره در یک مکان قرار دارند و این خیلی راحت است که از یکی از آنها به دیگری رسید.
اگر گمان می کنید که درگیر رابطه ای انسانی (چه رمانتیک و چه غیررمانتیک) هستید که در آن طرف مقابلتان به اندازه ی خودتان جدی نیست، شروع کنید به محبت باران کردن ایشان؛ در کمال تعجب بزودی با تنهایی مطلوبتان مواجه خواهید شد…
