عده ای از افراد که حتی ممکن است افرادی مذهبی نباشند، در برهه هایی از زندگی خود صفتی را در خویش پرورش می دهند که من اسم آن را خصلت “افراط در ایزدپرستی” گذاشته ام.
این دست افراد مداوما در جمع حرف از ایزد زده و هر چیزی را وقت و بی وقت به ایزد نسبت می دهند. مثلا وقتی حرف از میوه زده می شود، رنگ و طعم خوب میوه را به خواست و قدرت ایزد نسبت می دهند. حرف از بیماری ها می شود، آن را به حکمت های ایزدی نسبت می دهند. حرف از زمین و زمان می شود آن را بنوعی به ایزد مرتبط می سازند. خلاصه هر چیزی برای آن ها عاملی می شود که از ایزد یاد کرده و بدین ترتیب عقاید خود را به رخ سایر حضار کشند.
فارغ از درستی و یا نادرستی ادعاهای این دوستان، هدف من از این نوشتار اشاره به علت روانشناختی این دست افراط ها در ایزدپرستی است. این افراد عمدتا در این برهه ها بشدت از مسئله ای در ترس و عذاب هستند. ترس و عذاب متاثر از مسایلی که ما بگمان خودمان قدرت حل آنها را نداریم، بدین ترتیب می تواند تکانه ای باشد در راستای رجعت هر لحظه ای به ایزدها.
سرآخر اینکه می خواهم تکرار کنم، تمایل شدید و موقتی افراد به ایزدپرستی و یاد کردن از ایزد بشکل دایمی، بنوعی دلالت کننده بر وجود ترسی سترگ در زندگی فرد مزبور است. ترسی که او خود را از مواجهه با آن عاجز می داند.
ترسی خود ساخته و یا ساخته شده بتوسط برخی عوامل بیرونی….!