دارو چیز بدی است زیرا که از اساس نوعی سم است. اما این سم گویا در مقدار کم نتایج نسبتا خوبی را به همراه دارد و این مسئله نشان می دهد که حتی مقدار کمی از چیزهای بد، می تواند مبدل به یک چیز خوب گردد. صفت تنبلی که همگان به منفی بودن آن باور دارند نیز به همین ترتیب اگر در مقدار کم در زندگی وجود داشته باشد، شاید نتایج مثبتی به بار آورد؛ البته همانطور که تاکید کردم، با قید “به مقدار کم”!
پیشتر در نظریات اخلاقی نشان داده بودم که هر صفتی از انسان که بتوان به آن فکر کرد و آن را زبانی نمود مشمول کیفیات ثانویه ی مثبت، خنثی و منفی است. من در اینجا درباره ی تنبلی مثبت صحبت خواهم کرد. این تنبلی مثبت همان چیزی است که در آراء زیست شناسی تکاملی خود، آن را نوعی صفت کمک رسان به بقای آدمی انگاشته بودم.
پس این قسم از تنبلی مثبت و کارا چیزی است که در این نوشتار مد نظر من است. مکانیسمی که بتوسطش این نوع از تنبلی کمک رسان آدمی می گردد، علاوه بر نظریه ی ذخیره سازی انرژی که قبل تر از آن یاد کرده بودم، بشکل روانشناختی با ایجاد حس “پشت سد ماندگی” است. این عبارت غریب را می بایست با نوعی تمثیل بنحو شایسته تری آموخت.
آب پشت سد در اثر تجمیع بنوعی دارای یک انرژی پتانسیل می گردد که در صورت رفع جریان-بند سدِ مزبور، نیرویی پیدا می کند که در صورت نبودن سد، قاعدتا از آن محروم می شد. تنبلی نیز همچون سدی می تواند منتهی به افزایش نیروی آدمی گردد، اگر و فقط اگر فرد بخواهد که آن نیرو را بشکل درستی در راستای رفع نیازهای خود به کار اندازد.
11789
پس تنبلی مثبت خود وابسته به عملکردی دقیق و بجاست که در صورت عدم احراز این مهم به منفی گرایی راه می یابد…