در تئوری های هوش چندگانه، یکی از مصادیق جدید هوش، هوش معنوی (Spiritual Intelligence) است. فارغ از اینکه تعریف این هوش چیست، این مسئله نشان می دهد که دسته ای از انسان ها استعدادی چشمگیر برای نیل به معنویات دارند. اگر به دنبال تعریفی از واژه ی معنویات باشیم، (حداقل در کشور ایران) عمده ی مردم این واژه را مترادف واژه ی مذهبیات می دانند.
برای اکثریت مردم مسایل معنوی همان مسایل مذهبی بوده و این ریشه در نحوه ی آموزش مسایل معنوی به ایشان در خلال سده های پیشین داشته است. من در این نوشتار تلاش دارم که نشان دهم نسبت معنویات و مذهبیات یک نسبت عموم و خصوص مِن وجه است و این یعنی اینکه می توان حالتی را متصور شد که در آن انسانی معنوی باشد اما مذهبی نباشد و بالعکس.
معنای واژه ی Spirituality که آن را به معنویات ترجمه می کنند، اشاره کننده به کیفیتی از وجود چیزها بویژه مسایل مرتبط با هستی آدمی است که در آن نوعی یکپارچگی با سایر جنبه های هستی دنبال می گردد. منظور از معنویات و گرایش به آن بنوعی تلاش در راستای تعالی جُستن و فراتر رفتن از حالیت هرآنچه که واقعی است و رسیدن به آن صحن و سرایی است که آدمی گمان می کند چونان حقیقت متعالی در پس این واقعیت متکثر رخ می نماید.
معنوی بودن و معنوی نگریستن یعنی تلاشی در جهت فهم کل نگرانه از پدیدارهای پیش رو و حل و فصل آن ها در یک نظام هدفمند و عادل. مسئله ی هوش معنوی در رابطه با این قسم اصیل از معنویات است و همانطور که پیشتر ذکر شد وجه اشتراک چندانی با مذهبی بودن به معنای عام عبارت ندارد…
11826
با درود و احترام
چگونه می توان بین این نوع دریافت از محیط با “توهم” ساخته ذهن، تمایز قائل شد؟