یکی از خنده آورترین صحنه ها، صحنه ای است که در آن شاهدیم افرادی که تخصصی در یک زمینه ی خاص ندارند، به بالای منبر رفته و در حال اظهارنظر در باب موضوع مربوطه هستند. این پدیده در کشور ما بسیار رایج است. ما ایرانیان کمتر از مردم ملل دیگر (بویژه ممالک مترقی جهان) یاد گرفته ایم که قاطعانه در رابطه با چیزی که سررشته ای در آن نداریم، نظر ندهیم.
البته دیگرانی هم که از این افراد غیرمتخصص در رابطه با مسایل تخصصی نظرسنجی می کنند، به همان اندازه شریک جرم هستند زیرا که با پرسش های نابجاشان شرایطی را مهیا می کنند که حماقت های این افراد از پرده برون افتد.
این مسئله خود را در شبکه های اجتماعی اینترنتی بطرز غایی جلوه گر می سازد. شاهدم افرادی که مثلا کمترین تخصصی در یک حوزه ی جدی فلسفی – علمی ندارند، 15 – 10 خط اراجیف سر هم کرده و در ذیل نوشتارهای تخصصی یادداشت می کنند. چهره ی این دست عزیزان قاعدتا در حینی که تند تند در حال تایپ کردن این شبه-نظرات هستند، دیدنی است.
آن ها گمان می کنند که مهم اند، یا اینکه مثلا نظرشان بجایی بر می خورد. قطعا این افراد در نظر مخاطب آگاه پای اقرارنامه ی حماقت و بلاهت خویش را امضاء می کنند که این چنین سبک سرانه مهملات مکتوب کرده و نزد خود توهم می کنند که آن ها نیز چیزی می دانند. واقعا وا-اسفا…
11852
