ایرانیانِ باهوش (100-009)

حقیقت برتر از مصلحت است و نمی بایست که فدای آن شود. با تکیه بر این گزاره ی اخلاقی لازم می دانم که نکته ای را مطرح کنم که احتمالا اسباب رنجش دوستان زیادی را فراهم خواهد آورد، اما من بعنوان یک پژوهشگر مستقل نمی توانم پرده بر حقیقت افکنده و تسلیم مصلحت شوم. زنده یاد محمود حسابی و آقای مجید سمیعی هیچ کدام هیچ گونه دستاوردی در علم نداشته اند.

من نمی دانم که انگیزه ی تبلیغاتی در پس این دو چهره چیست اما واقعیت این است که نام این عزیزان در هیچ دانشنامه ی معتبر جهانی یافت نمی شود و بی شک همچون افسانه هایی ساخت وطن هستند. من خود در تالیفات آقای حسابی غور کرده و متوجه شده ام که ایشان هیچ یافته ای در علم فیزیک ندارند. تاسیس دانشکده، نقشه برداری از راه ها، ملاقات با آلبرت آینشتاین و تسلط به چند زبان کارهایی علمی محسوب نمی شوند و ایشان در بهترین حالت یک استاد فیزیک دانشگاهی هستند نه چیزی بیشتر.

آقای مجید سمیعی در بهترین حالت یک جراح ماهر هستند و جراحی مثل آرایشگری یک مسئله ی مهارتی است و ربطی به علم ندارد. ایشان جز یک سری خدمات آموزشی – مدیریتی به کلینیکی در آلمان، کار دیگری در علم انجام نداده اند. جوایزی که به ایشان تعلق گرفته اند هیچ یک در ذات خودشان جوایز علمی نبوده و بیشتر به خاطر خدمت رسانی اند و خیلی از جوایز ایشان (حلقه ی لایپنیتس) اصلا اعتبار جهانی ندارند.

بیائید واقع بین باشیم. اگر این دو عزیز هموطن خدمتی به علم کرده و تا بدین حد بزرگ بوده اند، پس چرا مفتخر به دریافت جایزه ی نوبل نشده اند؟! در این 116 سالی که جایزه ی نوبل اعطا می شود (2017)، هیچ ایرانی ای نتوانسته است که این جایزه را به خود اختصاص دهد. سهم ما از علم در یک و نیم قرن گذشته، سهمی است که از جایزه ی نوبل برده ایم.

طبق بررسی های من در این بازه سهم ما از فلسفه معرفی صفر چهره در کلاس جهانی و سهم ما از علم معرفی تنها شش چهره در کلاس جهانی است که به ترتیب دو زن و چهار مرد در حوزه های ریاضیات، فیزیک و زیست شناسی اند. بغیر از جایزه ی فیلدز زن ریاضیدان جوان ما که نامشان در تاریخ ثبت شده است، هیچ جایزه ی معتبر علمی دریافت نداشته ایم و باقی همه حرف و حدیث اند.

خواهشی که بعنوان یک محقق (که زندگی خود را وقف دانش نموده ام) دارم این است که والدین ایرانی فرزندان باهوش و ممتاز خود را بجای پرداختن به رشته های خدماتی و هم اکنون بی فایده ای همچون طب و مهندسی به سمت فلسفه، ریاضیات محض و علوم پایه ی جدی (فیزیک، شیمی و زیست شناسی) سوق دهند.

بیائیم از این توهم ایرانیان باهوش فاصله گرفته و به خود آئیم. در یک و نیم قرن گذشته سهم ما از علم جهان کمتر از یک درصد بوده است. تحصیل ایرانیان در دانشگاه های معتبر و یا کار پیدا کردن در ناسا و گوگل به این معنا نیست که ما خدمتی به علم کرده ایم.

هیچ چیزی به اندازه ی قدرت در علم ما را در سایر حوزه های قدرمند نخواهد ساخت. بیائید تا خیلی دیر نشده شروع کنیم. بیائیم افسانه ها را به دست فراموشی سپرده و حرکت کنیم…

نکته ی پایانی: هم اکنون لیست فوق در قسمت علم هفت عضو دارد و لازم است که در مقام “سه جدید” نام آقای فریدون درخشانی (کوچر بیرکار) بعنوان ریاضیدان فیلدز مِدالیست اضافه شود.

11887 – 11886

{مطلع شدم که دانشمند ایرانی جناب آقای لطفی علی عسکرزاده دیروز همزمان با انتشار این پست بنده در کشور ایالات متحده ی آمریکا در سن 96 سالگی درگذشتند. پس از درگذشت سرکار خانم مریم میرزاخانی این دومین غم بزرگی است که در این تابستان جامعه ی علمی این کشور را آزرده خاطر می سازد. صد البته که دستاوردهای سترگ علمی ایشان تا به ابد نام این بزرگ مرد عرصه ی دانایی را در اذهان ما پویندگان راه علم زنده نگاه خواهد داشت.

– دی داد

شنبه – بیست و یکم اَمُرداد سال 1396}

—

{جناب آقایان زنده یاد محمود حسابی (استاد فیزیک دانشگاهی)، مجید سمیعی (جراح) و فیروز نادری (از کارکنان سابق ناسا) اگرچه بی شک در حوزه های کاری خود چهره های موفقی بوده اند اما حقیقتا هیچ کدام هیچگونه دستاوردی در علم نداشته و بالتبع خدمتی نیز به پیشبرد دانش بشری نکرده اند. شایسته است که اگر خواهان آنیم که به معرفی مفاخر علمی این مرز و بوم بپردازیم ابتدا در رابطه با چهره های واقعی علم در این کشور جستارهای کافی را به انجام رسانده تا از صحت و سقم ادعاهایمان مطمئن شویم. امید دارم که شخصیت های واقعی علم در این سرزمین بیش از این در سایه ی غفلت ما ایرانیان باقی نمانند.}