یکی از بهترین راهبردها برای نیل به آرامش روانی در زندگی، مسئله ی عدم دخالت در مسایل دیگران است. این دور از ذهن نیست که انسان های نیک و شریف بخواهند در راستای تحقق رسالت های اخلاقی شان از دیگران دستگیری کرده و گره ای از کارهای ایشان بگشایند اما همانطورکه ذکر آن در بالا رفت، این مسئله در میان مدت منتهی به خدشه دار شدن آرامش روانی خودشان خواهد شد.
در کل مادامیکه دیگران از ما کمکی درخواست ننموده اند، پیش قدم شدن کار چندان مطلوبی نیست. اگرچه عده ای از آنانی که در نیاز بسر می برند (به دلایل مرتبط با آبروداری) قادر به درخواست کمک گرفتن از دیگران نیستند، اما عمده ی انسان ها در صورت نیاز به بهره مندی از کمک، مستقیما درخواست خواهند کرد؛ پس مادامیکه درخواستی از خیل کثیری از اطرافیان دریافت نمی کنیم، پیش قدم شدن برای کمک کردن به ایشان حرکتی عبث است.
در زبانزدهای فارسی داریم که فلانی خواست ثواب کند که کباب شد. این زبانزد در درصد زیادی از مواقعی که دیگران درخواست کمکی از ما ندارند و ما خود طبق خیالاتمان قصد می کنیم که در راستای حل مشکلاتشان راهکاری به ایشان نشان دهیم، مصداق پیدا می کند.
زوری نمی توان به کسی کمک کرد. هرگونه اکراه و اجباری در این باره نتیجه ای جز خسران ندارد. این ضرر هم گریبانگیر یاری دهندگان خواهد شد و هم گریبانگیر آنانی که قصد داریم بدون درخواست خودشان گره ای از کارشان بگشائیم…
11901
