چند سال قبل به اصرار یکی از هم حلقه ای ها، کارهای یک محقق علم فیزیک در ایران را خواندم که در زمینه ی فیزیک کوانتوم کارهایی ارایه کرده بود. ایده ی ایشان اگرچه انقلابی بنظر می رسید، اما از اساس با غلط های فاحشی دست به گریبان بود.
عده ای خیال می کنند که انقلابی بودن یک نظریه برای خوش اقبالی آن کافی است، اما ایشان غافل از این مسئله هستند که انقلابی داریم تا انقلابی. فیل پستاندار است، موش نیز پستاندار است؛ اما این کجا و آن کجا! آیا بصِرف انقلابی بودن، فکریاتِ این آقا دارای جایگاه معرفتی نظریات انقلابی پلانک می شوند؟! قطعا خیر زیرا پستاندار بودن موش آن را به اندازه ی فیل بزرگ و درشت جثه نمی کند.
من قصد ندارم که به جنبه های فنی و تخصصی کار ایشان ورود کنم زیرا که پیشتر به خودِ وی بطور ضمنی ایرادات وارده به کارهایش را ابراز کرده ام؛ بلکه هدف من از این نوشتار اشاره به مسئله ی دور بودن از محافل علمی در خلال نظریه پردازی بویژه در حوزه های علمی است. هر حرکتی در علم می بایست که مورد راستی آزمایی همسنگ قرار گیرد و اگر این اتفاق نیافتد، به احتمال بسیار محقق مزبور به بیراهه کشیده شده است.
هر یافته ای می بایست بتوسط سایر اصحاب فن در پرتو نظریات رقیب مورد بررسی دایمی قرار گیرد تا بتوان آن را چونان پله ای برای حرکات بعدی در نظر گرفت. اگر این مسئله رقم نخورد، آنگاه محقق دورافتاده از حلقه ها و محافل علمی به ناگاه پس از سالها تحقیق، خود را در وسط هپروت ناکجاآباد پیدا خواهد کرد.
