ظلم در هر سطحی موضوعیت پیدا کرده و وجود دارد. برخی به خطا گمان می کنند که ظلم تنها در سطوح بالا موضوعیت داشته و برای افراد ضعیف معنا ندارد اما این فکر کاملا غلط است. شخصا شاهد بوده ام که در بین کودکان کارِ خیابانی که مثلا فال فروخته و یا شیشه ی خودروها را تمیز می کنند، آنکه بزرگتر و قلدرتر است، دیگران را کتک زده، فالشان را گرفته و یا اشک آن ها را درآورد. کودک خیابانی که خود مجسمه ی مظلومیت است، در اینجا نقش ظالم را ایفا می کند.
در بین حیوانات نیز نانجیب، ظالم و جبار وجود دارد. یک کلاغ نمی گذارد که دیگرانِ ضعیف تر از خوراکی ها بخورند. کلاغ های کوچکتر را فراری داده و یا بر سر و کله ی رقبای مریض و بیحال مداوما نوک می زند.
در یک سازمان فقط یک مدیر توانمند ظلم نمی کند؛ یک آبدارچی هم روش های جباریت خاص خود را دارد. اگر کسی در سمت آبدارچی در یک مجموعه مشغول به کار است و ده سال است که آنجا زحمت می کشد، روزی که بعلت حجم بالای کار، نیروی دیگری استخدام شود، شروع می کند به ظلم کردن به او… سعی می کند که او را ناجوانمردانه در جمع ناشی جلوه داده و یا کارهای خود را روی دوش وی بیاندازد.
برای ظلم کردن حتما لازم نیست که ژنرال باشی، حتی یک سرباز وظیفه ای که یک سال زودتر از تو به خدمت آمده باشد، تو را آماج حملات ظالمانه ی خود قرار خواهد داد.
گویا این ظلم فوران کننده در نهاد جهان است که اینگونه به فرزندانش ارث رسیده است. گویا “بودن” و “ظلم” ملازم یکدیگرند و آنکس که ظلم نمی کند، دیگر زنده نیست که بخواهد همچنان ظالم باشد…
