فریدریش نیچه توصیه می کرد که به زندگی از منظر ابدیت نگاه کنیم و این یعنی اینکه بخواهیم بفهمیم اگر قرار باشد که رفتارهایمان بطور ابدی رقم بخورند، آنگاه ما چگونه رفتارهایی را برای بروز دادن انتخاب می کردیم. من هم توصیه ای دارم که اگرچه از توصیه ی نیچه در غایت متفاوت است اما در طریقه ی رقم خوردن، شباهت هایی دارد.
من توصیه می کنم که از فضا به زندگی خود نگاه کنیم. اگر نیچه نگرگاه انسان به زندگی اش را در انتهای محور زمان قرار می داد، من خواهان آنم که این نگرگاه (نقطه ی نگریستن) را در انتهای محور مکان قرار دهم. البته از لحاظ علمی انتهایی در کار نیست، بلکه هدف من صرفا یک فاصله ی مکانی دوردست است. اگر از فضای دوردست مثلا جایی دورتر از کرانه های کهکشان راه شیری به زمینمان نگاه کنیم، آن را در احاطه ی میلیون ها ستاره آنچنان خُرد خواهیم یافت که در اثر این نوع از نگاه تمامی مشکلاتمان رنگ خواهند باخت.
اگر بفهمیم که چقدر در این سیطره ی عظیم بی جانی، ما موجودات جاندار انسانی خُرد و ناچیز هستیم، آنگاه احتمالا بخش زیادی از بدخلقی های خود را به دست فراموشی خواهیم سپرد زیرا با این نگاه به حقارت آن ها پی می بریم. من شرط می بندم که با نگریستن به خودمان از دوردست فضا دیگر چیزی به نام مشکلِ وجودی باقی نمی ماند و آنگاه به نیکی می فهمیم که ابعاد وجودی ما حقیقتا چیست…
11947
