هر چیزی و یا بعبارت بهتر هر مفهومی در این جهان از اساس با نوعی پارادوکس مواجه است. این مسئله را پیشتر در نوشتارهای گوناگونی از طرق مختلف نشان داده ام. یکی از مهمترین علل فیزیولوژیایی این مسئله دو نیمکره ای بودن مغز انسان است که بموجبش نمی توان رویکرد یکپارچه و از اساس سازگار و کاملی راجع به افکار شکل گیرنده در نهاد خود داشت.
این مورد سبب می شود که در اساسِ هر چیزی، ضدِ آن چیز جوانه بزند. بهتر است بگویم که تخمه ی هر مفهومی در دلِ ضد آن مفهوم وجود دارد. بقول حکمای شرق دور، سیاهی از دل سپیدی بیرون می آید و سپیدی، سیاهی را می زاید.
با عنایت به این پیش گفتار نسبتا طولانی، می خواهم موضع خود را درباره ی مسئله ی شادی در زندگی ایراد کنم. ما به درکی از شادی نخواهیم رسید مادامیکه غم را فهم نکرده باشیم. تعداد زیادی از مقالات من درباره ی مسئله ی غم است. پرداختن بیشینه ی من به مسئله ی غم در این راستا نیست که بخواهم مُبَلغ غم باشم، بلکه برعکس من از غم صحبت می کنم تا شادی را موعظه کنم.
در این باره فرض کنید که دو نفر به یکدیگر علاقمند شده و مشتاق به دیدار یکدیگر باشند. آن ها هنگامیکه از هم دور هستند، غمگین می شوند. اما آنان نهایتا چطور ارزش شادیِ بودن در کنار یکدیگر را خواهند فهمید؟! مگر نه اینکه همین غم دوربودن ها نهایتا باعث می شود که حواسشان جلب شادیِ با هم بودن شود؟! نهایتا اینکه بدون درک غم، درک شادی امکان ندارد…
12026
