امروز مطلع شدم که نخستین «نخستی سان» جهان پس از شبیه سازی اخیر، بالاخره متولد شد. این برای من خیلی شگفت انگیز بود که ببینم یک بچه میمون بانمک که از نظر ژنتیکی به درصد بسیار بالایی به گونه ی انسان نزدیک است، مخلوقِ انسان باشد. او شبیه سازی شده است و این بدآن معناست که بدون پدر و مادر از یک موجود کاملا مشابه خود، به عمل آمده است.
فارغ از اینکه نسبت این دو میمون با هم چگونه است (مسئله ای که در نوشتارهای دیگر بشکل مفصل بدآن خواهم پرداخت)، آن ها موجوداتی منفک از هم هستند. داشتن جسم (بشکل ژنوتیپی و فنوتیپی) یکسان (و البته نه این-همان) ایجاب نمی کند که این دو موجود عملا یکی باشند و چون دو تا هستند، هر دو در برابر دیگری، موجود متفاوتی قلمداد خواهند شد. این دستاورد نشان می دهد که ما از منظر فنی و تخصصی فاصله ی زیادی با شبیه سازی انسان نخواهیم داشت.
با عنایت به این مسئله من تصمیم گرفته ام که بخش زیادی از فعالیت خود در سال های پژوهشی پیش رو را به مسئله ی اخلاق زیستی و بسط نظریاتم در این حوزه ی مهم اختصاص دهم. امید دارم که با حل چالش های اخلاقی و قانونی پیش رو مسئله ی شبیه سازی انسان، هر چه سریعتر شاهد زایش نخستین نوزاد شبیه سازی شده ی گونه ی آدمی باشیم که عملا زیرگونه ی دیگری از نخستی سانان است. علم خالق است، می آفریند و بدین سان آفرینش را در بستره ی کیهان بازمعنا می کند.
دی‌داد
12087
