اخیرا دست نوشته ای از آلبرت آینشتاین فیزیکدان شهیر آلمانی در ژاپن پیدا شد که گویا ایشان در مدت اقامتش در هتل، آن را به یکی از کارکنان آنجا هدیه نموده بودند. فحوای کلام آلبرت در این پیام این است که یک زندگی آرام و بدون دغدغه بهتر از یک زندگی پر از تنش در راستای تعقیب موفقیت است.
این بی شک یک جمله ی حکمت آموز است، اما آیا خود آینشتاین به این پند در زندگی شخصی خود و حرفه ای اش عمل کرده است؟ حضرت سعدی می فرمایند که عالمِ بی عمل همچون زنبور بی عسل است. آیا آلبرت هم همینگونه بی عمل و بی عسل بوده است؟ من اینگونه فکر نمی کنم. این سخن آلبرت به تفسیری نیاز دارد که حدود کاربست پذیری اش را مشخص کند.
لائو تزو قریب به 2500 سال قبل می گوید: «اگر من آنچه را که گمان می کنم هستم رها کنم، آنگاه آن چیزی می شوم که ممکن است که بتوانم باشم.» این سخن وی در کنار پند آلبرت بخوبی حدود این پند را برای ما روشن می کند. در راستای موفقیت (اگر آن را ایده آل خود در نظر آوریم) حقا که نمی بایست که بیش از اندازه به آنچه که هستیم و مایلیم که باشیم بها دهیم.
برای موفقیت فارغ از اینکه نتیجه چیست، بایستی که آرام و پیوسته آنچه را که درست تر می پنداریم، تعقیب کنیم. حقا که ما نمی بایست خود را بیش از آنچه که لازم است در راستای کامیابی به دردسر اندازیم. آنچه که تعادل ما و آرامش ما را بشکل دردآوری به هم می زند، قطعا جاده ی موفقیت نیست. چه بسا آنانی که در راستای موفق شدن، بیشتر و بیشتر خود را در معرض شکست قرار داده اند.
12153
