آواز دُهُل شنیدن از دور خوش است. این ضرب المثل بدین معناست که خیلی از خوشایندهای ما در زندگی مادامیکه ارتباط نزدیکی با آن ها نداریم، خوش و خرم بنظر می آیند اما همینکه با آن ها ارتباط نزدیک برقرار کنیم، خواهیم دید که آنچنان آش دهن سوزی هم نیستند. ثروت یکی از این دست مقولات است.
اگرچه خیل زیادی از انسان ها بشکل احمقانه ای بطور دایمی، هر روزه و هر روزه برای ثروتمندتر شدن مستمر تلاش می کنند، اما اکثریت آنها جایی در نهاد خود می دانند که پول جزء بی ارزش ترین چیزهاست. و هنگامیکه بدآن می رسند، می فهمند که نرسیدن به آن و تلاش کردن برایش شیرین تر از داشتن آن است.
موارد دیگر هم همین گونه است، کسی خواهان آن است که مثلا برود در دانشگاه کِیمبریج درس خوانده و شاگرد اول شود، همینکه پایش یه کِیمبریج می رسد و رذالت های همیشگی انسان ها را می بیند، آرزو می کند که کاش اینجا نیامده بود و تا آخر عمر عشق به کِیمبریج را در دل حمل می کرد نه اینکه اینگونه کِیمبریج زده شود.
وصال در عشق، وصال به مهمترین جوایز دنیا، وصال به هر یک از آرزوهای ما، در دل خود اثری دارد که من آن را « اثر دُهُل» می نامم. همه چیز قبل از آنکه بدآن برسیم برای ما جذاب است، پس بهتر است که یا به آرزوهایمان نرسیم، یا اینکه آنها را آنقدر دست نیافتنی ترتیب دهیم که وصالی در کار نباشد.
آن اسبی که سوارش یک هویج را با چوب بسته و جلوی او نگه داشته است، مادامیکه به هویج نرسد، همچنان حرکت خواهد کرد. لطفا برای خودتان هویجی آویزان کنید که با حرکت شما عقب رفته و شما را مشتاق همیشگی نگاه دارد.
«ذهن با استعداد» باید همیشه آرزوهایش را به روز رسانی کند. من برای امتحانی تلاش کردم و پس از رسیدن به نتیجه دلخواه، فارق از اینکه فکر کنم که حالا با نتیجه چه کنم، آرزوی جدیدی پیدا کردم و به سمت آن می‌‌تازم. در جهان چیزهای بسیاری برای رسیدن وجود دارد و فکر نمیکنم یک عمر، برای رسیدن به آنها کافی باشد. بنابراین رسیدن به آرزو، به خودی خود یکی از چیزهای خوب است به شرطی که ذهن، پذیرای تغییر دائمی باشد.