یکی از تکنیک های آرامش روانی، تکنیک تجسم است. در این تکنیک سفارش می شود که فرد در لحظات بحرانی و تنش (بویژه زمان هایی که افکار منفی به سمت وی هجوم آورده اند) به تجسم مکانی لذت بخش و یا تجربه ای بالنده بپردازد تا بدین ترتیب از سرِ چنین تجسم و تخیلی، آرامش مطلوب خود را بازیابد.
ریشه ی نظری این تکنیک مقوله ی ارتباط افکار و احساسات آدمی است، بنحویکه هر فکری، احساسی را در پسِ خود به وجود می آورد. در این تکنیک هر کسی می تواند محل مورد نظر خود را مجسم کرده و هیچگونه محدودیتی در این زمینه وجود ندارد.
در این نوشتار می خواهم که به محتوی یکی از تجسمات خود در لحظات سخت بپردازم. بعنوان یک فرد کمالگرا زیاد پیش می آید که گمان کنم اوضاع تحت اختیار من نبوده و یا اینکه چیزها با کیفیت مطلوبِ من پیش نمی روند. در این لحظات معمولا رنج روانی سترگی را بر خود تحمیل می کنم که بموجبش حتی همان رویدادی که مورد پسند من نیست قوت چندانی به خود می گیرد.
در این لحظه های نفسگیر از همین تکنیک استفاده کرده و خود را چونان اقیانوسی متصور می شوم. یک اقیانوس بدون موج های متلاطم موجود بر سطحش قابل تصور نیست. حتی اقیانوس آرام نیز لحظات طوفانی و امواج بلند را از سر می گذراند. در این لحظه ها همانطور که گفتم، خود را اقیانوس و مشکلات را همچون موج های سطحِ خود تجسم می کنم.
اقیانوس عظمتی غیرقابل انکار است اما موج ها فرزندان لحظه هستند. هیچ موج و التهابی دایمی نیست. بدین گونه، با تکنیک تجسم، من هر مشکلی را همچون موجی گذرا و در اساس نه چندان مهم تصور کرده و اندکی آرام تر از قبل می شوم.
12218
