در لحظه زندگی کردن از جمله مهارت هایی است که سهم بسزایی در حصول احساس خوشی، آرامش و شادی در زندگی دارد. عمده ی انسان ها حداقل یکی، دو روش را برای عملی کردن این مفهوم در زندگی آموخته اند.
داستانک معروفی در حکمت شرق دور وجود دارد با این مضمون که فردی در کوهستان دچار حمله ی یک شیر کوهی شده و ضمن فرار کردن از دست آن تهدید، به لبه ی یک پرتگاه می رسد. شیر احتمالا تا لحظاتی دیگر او را در لبه ی پرتگاه گیر خواهد انداخت و او نیز عملا نه راه پس دارد و نه راه پیش.
در همین احوال به اطراف نگریسته و بوته ای پر از توت های وحشی را در چند قدمی خود می یابد. سپس شروع می کند به چیدن و خوردن توت و لذت بردن از طعم ترش و خوشایند آن. او با خود می اندیشد: «هم اکنون که نه پلی پشت سر باقی مانده و نه آینده ای پیش رو؛ بهتر است که حال را دریابم و پیش از مرگ، حتی شده دقایقی اندک را صرف خوشی خود کنم.»
اگرچه در این داستان شرایط (در جهت بهتر نشان دادن مسئله) اندکی اغراق آمیز به نظر می رسند، اما اگر بخواهیم دقیق شویم، مسئله ی زیستن در لحظه چیزی جز این نیست. ما بهتر است که صرف نظر از رویدادهای گذشته و یا مصائب احتمالی آینده، در لحظه زیسته و بهترین بهره را از آن ببریم.
گذشته از کف ما رفته است و آینده نیز هنوز شکلی به خود نگرفته؛ پس اجازه دهیم که فرداها خود پاسبان خود باشند. بگذار «فرداها» نگهبان «فرداها» باشند و فهم این امر یعنی زیستن در لحظه ی ابدی اکنون…
12333
