هر چیزی افراطی، غلط است. پی بردن به این اصل کار چندان سختی نیست. از آنجاییکه زندگی یک پدیدار پیچیده و مرکب است، از بخش های گوناگونی تشکیل یافته که هر یک با توجه به وزن تاثیرگذاری شان لازم است که مورد تکریم و توجه قرار بگیرند.
وقتی کسی در یکی از جنبه های زندگی (حتی یک جنبه ی مثبت زندگی مثل خوبی) افراط می کند، آنگاه این افراط از محل تفریط در سایر جنبه های دیگر زندگی خود را تغذیه کرده و به میزان آنچه که سهم اضافی می برد، از قدر سهم دیگر چیزها کاسته و این کاسته شدنِ ناصواب همان غلط بودن فوق الذکر است.
من بارها در آراء خود در نوشتارهای پرشمار اشاره کرده ام که حقیقتِ همه ی امور در نوعی از تعادل ویژه مستتر است. خوبی منوط به تعادل است. پس ما خوبی محض نداریم. خوبی از آن حیث خوب است که متعادل نیز باشد، پس مهربانی خوب نیست، عملا یک مهربانی متعادل خوب است.
سوای این بحث های نظری، در شکل عملی نیز فهم این مهم کار ساده ای است. وقت و انرژی هر یک از ما آدمیان از منابع محدودی سرچشمه می گیرد و مبتنی بر این اصل فلسفی جدی «هرآنچه که عینی است، محدود نیز است.» پس وقت و انرژی بعنوان مفاهیمی این-جهانی، عینی و محدود در صورت مصروف شدن در راستای به انجام رساندن فعلی خاص، از مصرف شدن در سایر جنبه ها بازمانده و نتیجه ی نهایی این رویکرد تباهی است.
اگر کسی تمام وقت و انرژی خود را صرف تربیت جسم خود کند، از تربیت فکر خود بازمانده و نتیجه خُسران آمیز خواهد بود و بالعکس. پس برای ما آدمیان که در این جهان تقریبی (و نه مطلق) زندگی می کنیم، افراط نوعی گام برداشتن در جهت عکس مسیر طبیعی دنیاست.
12527
