مثبت، خنثی، منفی (202-003)

منفی بودن ترسناک و خنثی بودن نیز ملال آور است، اما این تنها مثبت و اخلاقی زیستن است که به زندگی جذابیت می بخشد. آدمی است و یک اراده!

نمی توان برای خنثی بودن اراده کرد زیرا خنثی بودن ماهیتی سلبی دارد و آن یعنی اینکه خنثی بودن بنوعی با در کار نبودن اراده سر و کار دارد، پس نهایتا آنچه می ماند انسان است و دوراهی خیر و شر. می توان به صلاحدید خودمان اراده ی خویش را وقف یکی از این دو کنیم: مثبت یا منفی.

زمانیکه اراده ای در کار نباشد و این یعنی بیشتر زمان ها، ما به سمت خنثی بودگی غش می کنیم اما جنس خنثی بودگی ما نیز به مرور زمان، جنس اراده ی ما را به خود می گیرد. اگر در لحظاتی که اراده روشن است (خودآگاهی)، بشکل ارادی خوبی ها را تمرین کنیم؛ حتی زمانی که اراده خاموش باشد نیز همچنان نیک و خوب به نظر خواهیم آمد و بالعکس.

خوبی و بدی ارادی مقولاتی شدنی اما خوبی و بدی غیرارادی مقولاتی بودنی هستند و انسان نیز طالب یک آرامش بودنی در پس تمامی تلاش هایش در راستای شدن ها. انسان بدون خودآگاهی با یک تکه سنگ یا یک وزغ تفاوتی ندارد. این خودآگاهی سربرآورده از گوهر اراده است که ما را آنی می کند که تلاش می کند، که انسان است و برای هدف خود حرکت می کند.

متاسفانه در بیشتر آدمیان شاهد آن هستیم که خودآگاهی غایب بوده و یا در حین حضور نیز مصروف پلیدی هاست. همه سر دوراهی خیر و شر، بیشتر متمایل به رفتن به راه شراند زیرا گویا جاده ی شر سر پایینی ولی جاده ی خیر سربالایی است. خوب بودن سخت است و بد بودن راحت. شاید کمتر کسی با این مسئله مشکل داشته باشد که ما همگی بر سر دو راهی اخلاقیات و غیراخلاقیات هستیم، اما شاید مشکل بعدی در این جا تعریف ما از اخلاق باشد.

شاید تروریستی نیز مرام خود را اخلاقی بداند (که قطعا می داند)؟! من در اینجا اخلاق را مساوی با ترجمان عقل و تجربه می دانم. اراده ی آدمی اگر در اختیار عقل و تجربه اش باشد، قطعا وی را در مسیر خیر که همان وجدان بشری است، رهنمون خواهد کرد…