من و اطرافیانم ایرانی هستیم. ایرانیان عمدتا به زبان فارسی صحبت می کنند. زبان فارسی، زبان رسمی کشور ایران است. فارغ از اینکه آیا یک کشور می بایست که یک زبان رسمی داشته باشد یا بیشتر؛ به نظر می رسد که ما همه به یک زبان واحد تکلم می کنیم: فارسی! فارسی یا پارسی یا Persian! فرقی نمی کند!
در ظاهر ما همه اهل زبانیم و زبانمان نیز یک زبان یگانه است. تا اینجا همه چیز در ظاهر یکسان است، اما در باطن شرایط احتمالا بشکل دیگری است. فارسی ای که من صحبت می کنم احتمالا فقط برای اتصال دادن من به سایر اهالی این خطه است، اما آیا من فارسی هم فکر می کنم؟! با یک نگاه سطحی، احتمالا من فارسی-فکر هم هستم، اما من در اینجا می خواهم نشان دهم که ما همه با یک زبان شخصی فکر می کنیم، که این زبان شبیه به زبان هیچ کس دیگری نیست.
تمامی پرسنل یک شرکت معتبر تولیدی یک جور لباس می پوشند، اما علیرغم این شباهت ظاهری در پوشش، هیچ دو انسانی در زیر آن پوشش ها عینا شبیه به هم نیستند. اگرچه ما همه به یک زبان حرف می زنیم، اما در زیر این کلمات چیز دیگری نهفته است که به هیچ روی نمونه ی دیگری از آن یافت نمی شود. شاید بتوان این رویکر جدید را “تئوری زبان شخصی مدرن” نامید جوریکه آنچه ما می گوئیم، سایه ای از همین زبان شخصی است. من می خواهم خط ممیزه ای بین این تئوری و کارهای ویتگنشتاین ترسیم کنم. تئوری زبان شخصی مدرن در حوزه ی زبان شناسی و نهایتا روان شناسی است و تمایلی به وصل کردن آن به حوزه ی فلسفه ندارم.
زبان شخصی ما همان جریان فکر ماست، جریانی که اگرچه فقط و فقط منحصر به خود ماست اما در عین حال از آنجاییکه نزد همگان چیزی شبیه به آن وجود دارد، گویا متعلق به همگان است و از همین رو بتوسط آن ها فهم می شود. زبان شخصی ما همان اثر انگشت زبانی – روانی ماست و هیچ دو انسانی زبان شخصی واحدی ندارند. ولی توضیح آخر اینکه همانطور که می توان علیرغم اثر انگشتان متفاوت با کسی دست در دست شد، این اختلاف زبانی نیز ذات پیوند کلامی را نقض نخواهد نمود.
