بشر در طول تاریخ تکامل خود، بطرز فعالی با جهان درگیر شده و آن را بنحو روزافزونی شناخته است. یکی از مصادیق این شناخت، دستاوردهای علمی و فناورانه ای است که همگی محصول مستقیم اشراف بشر به مکانیزم های حاکم بر دنیای اطراف خود می باشند.
ما توانسته ایم با افزایش آگاهی مان در رابطه با جهان عینی، به خروجی هایی عینی نایل شویم و این بروندادها را روز به روز کامل تر نمائیم. ما قادر بوده ایم که در هر برهه به درصدی خود را شناخته و این میزان شناخت را سنگ بنای نوآوری پرکاربرد دیگری قرار دهیم.
مثلا توانسته ایم با اشراف پیدا کردن به نحوه ی کارکرد منطقی ذهن به اضافه ی ساز و کار حاکم بر بافت مغز، به درکی از کامپیوتر چونان ماشینی استوار بر منطق دو ارزشی برسیم، درکی که توانسته است نهایتا به موجود گشتن کامپیوترهای امروزی بیانجامد. کامپیوتری که نرم افزار آن چونان ذهن و سخت افزار آن نیز همچون خودِ جسم مغز است.
البته همیشه اینگونه نیست. مثلا این طور نیست که ما به شناختی از جهان برسیم و سپس آن شناخت را دستمایه ی اختراع چیزی جدید قرار دهیم؛ بلکه برعکس گاهی اوقات اختراعات ما هستند که می توانند نظر ما را به جنبه های دیگری از خودمان و جهان اطرافمان رهنمون گردانند و من خوشحالم که بگویم این دو حرکت گویا در ارتباطی تنگاتنگ با یکدیگر قرار دارند.
در این نوشتار، هدف من پرده برداری از شق دوم این پیشرفت جهانی است، یعنی اینکه گاهی مخلوقات ما هستند که شرایطی را مهیا می کنند تا به درک بهتری از خود و جهانمان نایل آئیم.
اگرچه کامپیوتر با شناخت جهان و قوانین حاکم بر آن ساخته شد، اما همان کامپیوتر اکنون شرایطی را مهیا آورده است که آدمی بفهمد خودآگاهی خودش نیز چیزی جز یک الگوریتم نیست و به این ترتیب یک اختراع راه را برای هزاران اختراع دیگر من جمله روبات های انسان نما گشوده است.
به گمان من، در افسانه ی آفرینش، خالق حتما می بایست که آدمی را خلق کند، زیرا آدمی تنها شانس خالق برای رسیدن به درکی از خود است. او یگانه پدیده ای است که بتوسطش خالق قادر خواهد بود که خود را بهتر بشناسد دقیقا همانطور که مجموعه اختراعات آدمی، آینه ای است که او خود را در آن ها بهتر دیده و بفهمد…
