امسال نوروز وقتی از کسی پیامکی دال بر تبریک سال نو دریافت می کنم در پاسخ این جمله ی خود را ارسال می کنم که: “در جهان آغازی نیست، هر آنچه که هست، امتداد است و بس. امتدادتان خجسته!”
یکی از گزاره های کلیدی نظریه ی روابط بنیادین این است که: جهان چیزی نیست جز ماده ی در حال حرکت و این ماده ی در حال حرکت را می توان به اصل ماده-رابطه فروکاست. این ماده-رابطه ی بنیادین همواره در حال “شدن” است و هیچ دو شدنی شبیه به یکدیگر نیستند.
اگر بخواهیم این مقوله را در سطحی بالاتر مورد پژوهش قرار دهیم؛ به این نتیجه می رسیم که هر سکانس از شدن (حرکت) جهان، سکانسی بدیع است. یعنی اگر بتوانیم شاقولی برای تقسیم نمودن این حرکت وضع کنیم (مثلا ثابت پلانک بعنوان کوانتوم آکسیون) هیچ یک از این سکانس ها با هم این-همان نیستند و چون عملا همه یگانه هستند می توان به این نتیجه رسید که هیچ کدام یگانه نیستند!
پس همه ی این آکسیون ها در گوهر خود منحصربفرد هستند و چون همه انحصار بفردیت دارند، نظرا هیچ کدام منحصربفرد نیستند. وقتی ما به اعتباری سعی می کنیم که یکی از این آکسیون ها را یگانه خطاب کرده و آن را مبدا آغازی بنامیم، عملا خطایی فاحش مرتکب می شویم. این به همان پوچی است که سعی کنیم بر روی محیط یک دایره نقطه ای منحصربفرد پیدا کنیم.
در محیط یک دایره بیشمار نقطه است که هیچ کدام بر دیگری برتری ندارد. البته گاهی آدمی نظمی در جهان رویت میکند و توهم می کند که مثلا هر بهار طبیعت خود را تکرار می کند اما علت این تشابهات از آن حیث است که حواس آدمی ضعیف تر از آن است که یگانگی هر لحظه را احساس کند، پس آدمی به تقریبی شاهد شباهتی موهومی است و ما در اثرش توهم سال نوین را داریم.
تاریخ نگارش: نوروز 93
درود بیکران.ضمن تبریک به جهت پیشرفت این پروژه ی علمی(دی داد دات کام)
در مورد ضعف آدمی در موضوعیت فوق توضیح بیشتری ارايه دهید.
و تعمیم این ضعف بر دیگر مقولات و راهکنش دافعه و یا مهار آن را تبیین بفرمایید.
با سپاس
در نوشتارهای دیگر این دفتر بتفصیل به این مسئله پرداخته شده است.