همه ی ما آدمیان یک روز بشکل جبری به این دنیا می آییم. کیفیت جبر بدین طریق در تمامی لحظات بعدی زندگی ما خود را متجلی می سازد و ما بجایی می رسیم که خود را در یک کلاف ناخودآگاه و غیرارادی سردرگم و گیرافتاده در می یابیم. اگرچه به دنیا آمدن برای اولین بار بشکل جبری است اما این وظیفه ی هر انسانی است که یک بار نیز بشکل خودآگاه به دنیا آید.
اگرچه این آغازش دوباره یکباره نیست اما معمولا تصمیمی است که هر انسانی در برهه ای از زندگی خود بدان نایل می آید. فقط در آن زمان و پس از اخذ آن تصمیم است که رفتارهای ما خودآگاه شده و این کیفیت در اعمال ما جلوه گر می شود. این یعنی آری گفتن به زندگی.
اگرچه ما غیرارادی به این جهان می آییم، اما رفتن ما می تواند ارادی باشد. یک رفتن ارادی یعنی نه گفتن به زندگی. می توان نه گفت و رفت. من با این قضیه مشکلی ندارم، مشکل افرادی هستند که می توانند 30 سال این پا و آن پا کنند و به زندگی خود نه جرات نه گفتن داشته باشند و نه استقامت آری گفتن.
این دست افرادِ حد وسط همانند دوندگانی هستند که پشت خط مسابقه مداوما به گرم کردن مشغولند اما هیچ وقت دویدن را شروع نمی کنند. مثل ماشینی که روشن است و ما سال ها در آن سوخت می ریزیم و فقط گاز می دهیم اما پای خود را از کلاچ برنمی داریم و فقط در ماشین روشن سوخت می سوزانیم بدون اینکه حرکت برای ما ممکن شود.
این افراد زندگی نمی کنند بلکه به خیال خود برای زندگی آماده می شوند و خیلی پیش می آید که بدون کوچکترین حرکت ارادی در زندگی در همان خط آغاز جهان را وداع می گویند بدون اینکه حتی یک گام از خط گذشته باشند. زندگی و آغازیدن آن یعنی همین تولد ارادی در آن و اراده به آغازیدن آن و این قطعا چیزی یکباره نیست بلکه استمراری تا پایان حیات فرد را خواهد طلبید!
بسیار عالی، لذت بردم.
بسیار ممنونم ??