آن هایی که در کشور ایران زندگی می کنند، تعدد متکدیان خیابانی را از نزدیک ملاحظه کرده اند. تکدی خیابانی در ایران انواع و اقسام مختلفی دارد و یک نمونه از آن که در خیابان های پایتخت (تهران) رایج تر است، تکدی گری خانوادگی است.
در این قسم از گدایی، یک مرد و یک زن که احتمالا با هم رابطه ی همسری دارند معمولا با کودکی خردسال در بغل یکی از زوجین در گوشه ای از خیابان، علی الخصوص مناطقی همچون بیمارستان، درمانگاه و یا اماکن این چنینی دیگر، می ایستند و بمجرد عبور رهگذری با قیافه ای محزون و با یک پرونده در دست (که عمدتا بنظر می رسد که پرونده ی پزشکی همان کودک خردسال است) به سمت ایشان رفته و تقاضای کمک مالی می کنند (البته قطعا همه ی آن ها متکدی نبوده و برخی نیز واقعا محتاجند و حرکتشان از سر ناچاریست و نه کاسبی).
این تصویر آشنایی در خیابان های این شهر است. چیزی که دیروز نظر مرا به خود جلب کرد شکل پُست مدرن این سبک از گدایی بود که بسیار عجیب بنظر می رسید؛ زوجی از نظر ظاهری کاملا شبیه به همه ی رقبای دیگرشان (….. با لباس های رسمی اما بسیار سطح پایین و ….. با پوشش ….. ….. ….. ….. …..) اما از نظر رفتاری، کاملا متفاوت! این دو برخلاف هم قماشان دیگرشان اصلا محزون نبودند بلکه از شادی در پوست خود نمی گنجیدند!
همچون دو دلقک دستهایشان را در هم گره کرده بودند و چونان یک زوج خوشبخت که مشغول بازدید از پاساژ و خرید شب عید باشند، مداوما در گوش هم چیزهایی پِچ پِچ می کردند و از خنده ریسه می رفتند بشکلی که گاهی هم به تِلو تِلو خوردن می افتادند و سپس لحظاتی جدی می شدند و حین تعقیب شکارشان در طرفه العینی داستانشان را تعریف کرده و مناسک حرفه ایشان را به اجرا در می آوردند.
که می داند؟! شاید به ساده لوحی آنهایی می خندیدند که توانسته بودند با مظلوم نمایی خود تلکه شان کنند. حقیقتا دیدن این نوع از تکدی گری توامان با شادی و سرور برایم بسیار بسیار جذاب بود! گویا متکدیان هم به این باور رسیده اند که شادی عنصر جدایی ناپذیر هستی آدمی مدرن است.
