وعده دادن به سایرین عمدتا کار غلطی است. در ارتباط با ایشان می بایست به گونه ای رفتار شود که گویا کاری که انجام می گیرد یک هدیه است، نه یک وفای به عهد ساده. وقتی به دیگران قولی می دهیم، آن ها را در موضع طلبکار قرار می دهیم، موضعی که از آن قادر خواهند بود بر ما فشار وارد آورند، فشاری که سرآخر تمرکز ما را زدوده و کیفیت کار ما را نیز پایین خواهد آورد. بهتر است بنحوی رفتار شود که خیلی زود قولی به فردی ندهیم.
همواره می بایست ایشان را در یک وضعیت تعلیق نگه داریم و کار مزبور را بدون در جریان قرار دادن ایشان به قصد انجام محک بزنیم. حتی اگر دیدیم که براحتی از عهده ی کار مربوطه برمی آئیم، باز بهتر است که به ایشان قول ندهیم، بلکه کار را انجام داده و صرفا نتیجه را با ایشان در میان گذاریم. این موارد ماحصل سال ها تجربیات شخصی من هستند.
تجربه و تعقل توامان به من نشان داده اند که ایجاد توقع در سایرین با دادن تعهد به ایشان در رابطه با انجام کاری خاص در هر دو صورتِ انجام موفقیت آمیز و یا عدم انجام آن نتیجه ی مثبتی به همراه نخواهد داشت. اگر فعل مربوطه به شکل کامیابانه ای انجام نپذیرد که رسوایی آن برای فردی است که تعهد کرده است و اگر هم انجام پذیرد، دیگران خواهند گفت که بالاخره قولی بود که گرفته شده بود و می بایست بدان عمل می شد! اما اگر تعهدی رد و بدل نشود ولی کاری انجام شود، جنس آن از جنس یاریِ بدون چشم داشت است و شیرینی آن هم در زیر زبان آنکه آن را به سرانجام رسانده و نیز آنکه ذینفع آن بوده است برای مدت ها چشیده خواهد شد.
در کل عاقلانه آن است که به کسی قولی ندهیم. همواره می بایست خود را در وضعیتی قرار دهیم که من آن را “بی تعهدی نشاط آور” می نامم. این وضعیت، فراغِ بالی را برای ما به ارمغان می آورد که در زیر سایه ی آن قادر خواهیم بود با چابکی وسبکی تمام از این سو به آن سو شده و در کمال ناباوریِ دیگران هر آنچه را که در لحظه از دستمان ساخته است برای ایشان به انجام رسانیم تا دیگران نیز با وعده های سر خرمن و بدقولی ما دچار دلخوری تانتالیزه نشوند.
