برخی از رفتارهایی که از ما آدمیان در بستر زندگی شخصی و اجتماعی سر می زنند آنچنان متاثر از هنجارها و الگوهای اجتماعی هستند که اگر به عمق این مسئله پی ببریم، خودمان از تعجب در جای خود میخکوب خواهیم شد. جامعه خود را آنچنان بی سر و صدا و نرم در نهاد ما کپی کرده و تداوم بخشیده است که همه ی ما با چسبی نامریی چونان قطعات تشکیل دهنده ی یک سطح وسیع بشکل موزاییکی در کنار هم قرار گرفته ایم.
خیلی از تکیه کلام های ما، سَکَنات رفتاری ما در خوردن، خوابیدن، پوشیدن، حرف زدن و غیره همه تحت تاثیر مستقیم هنجارها و الگوهای جامعه هستند. یک فرد آگاه صرفا با تلاش فراوان قادر خواهد بود که خود را از این قالب های تحمیلی رهانده و به خودِ واقعی خویش بازگشت کند. این کار ساده نیست و این بازگشت به خویشتن مطالعه ی خودشناسانه ی انتقادی – انقلابیِ زمان بری می طلبد…
شاید کسی پرسش کند که چرا آدمی می بایست این سازگاری حاصل شده را بر هم زده و آن را به یک ناسازگاری عصیانگر مبدل سازد؟! من در جواب خواهم پرسید که چرا آدمی می بایست “ناسازگاری اصیل” خود را که تجلی فردانیت طبیعی خود اوست به دست فراموشی سپرده و در عوض در منجلاب نقش های تکراری و حُقنه شده از سمت دنیای بیرون سر تسلیم فرود آورد؟! ما این جا هستیم تا که زندگی خود را زندگی کنیم نه اینکه نقش های نوشته شده بتوسط دیگران را در تماشاخانه ی زندگی بر روی صحنه آوریم.
ما اینجا هستیم تا با دستان خود مجسمه ی خلاقانه ی بودنِ خویش را بتراشیم، نه اینکه به مغازه ای رفته و مجسمه ای از وجود خود به بهای مرگ خلاقیت خریداری کنیم و به دیگران نشان داده و آن را همچون پرتره ی زندگی خود بر سردر سرای زندگی بنا کرده و از آن پرده برداری کنیم و سپس محو نقش و نگار اجنبی آن شده تا پی ببریم که کیستیم! از شما خواننگان درخواست دارم که از همین حالا به این بیاندیشید که کیستید و این خلاقیت شما در کدامین جنبه ی وجودیتان گل خواهد کرد؟!
لایک